-Alperen Kılıç'a-
Çöktüm bir başıma taşın üstüne
Ateşin başında kızıl örtülü
Dağlarda hükmünü süren karanlık
Bütün yaşayanlar: Kaskatı ölü
Batı'da bir yerde belki de güneş
Parlıyordur üstüne çiçeklerin
Bir baharın ferahlığı içinde
Saka kuşlarının şarkısı derin
Fakat bir başıma oturuyorum
Yadımda anısı sabık yeşilin
Ve çocukluğumun toprak kokusu
Belki asla yaşanmadılar, lakin
Ki, geri gelmemek üzre gittiler
Gömüldüm; cesedim, gözünde perde
Gölgelerin şarkısını dinliyor
Işık ve ümidin öldüğü yerde
Oturmuşum, seni düşünüyorum
Boz ufkumda hala senin izin var
Ev yoluna sapar gibi bir akşam
Gözlerimde gûrûb yüzümde rüzgar
Bir zaman çağırsan sana gelirdim
Gelirdim çağırsan sana koşarak
Şimdi ellerine nasıl uzağım
Örtüyor üstüme akşamı şafak
Şimdi ben dünyanın sonunda, çöktüm
Oturdum bilmeden sen neredesin
Efendim, efendim ölmeden bana
Cevap verecek mi incecik sesin?
Çeviren: M. Bahadırhan Dinçaslan
Orijinali: Tolkien, "I sit upon the stones alone". Şiir, çeviriden çok yeniden yorumlama oldu, olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder