Köprüden Atlayan Adam

Şair, birini kaybetmiştir tramvayın raylarında. Bir şey, tramvayın altında kalmıştır. Ve bir başka şair gözler onu, ki ancak şairler bilir şairleri iyice. Anlatır hikayesini, susar, bir daha da şiir yazmaz.

Karaköy'den Eminönü;
Kısacıktır... Ömür gibi!
Yürüdü gitti genç adam
Gözünde gam, gönlünde gam
Bir ömre değer bir günü
Kor halinde kömür gibi;

Taşıyordu ciğerinde
Nefes nefes... Yanıyordu!
Gözbebekleri cehennem,
Dokunduğu yerde matem...
Sanki, en güzel yerinde
Bir düşten uyanıyordu...

Ne başkasıydı ne kendi
Yanardağ gibi patladı!
Ne karşıya geçebildi
Ne geriye kaçabildi
Sonunda sabrı tükendi
Tuttu köprüden atladı...


Muhammed Bahadırhan Dinçaslan